Het belangrijkste probleem met kinderen is hoe men met ze omgaat. Bij de opvoeding van een kind is de volwassene het probleem, niet het kind zelf. Een goede, stabiele volwassene met liefde en tolerantie in zijn hart, is zo’n beetje de beste therapie die een kind kan hebben.

Een belangrijk punt van overweging bij de opvoeding van kinderen is het probleem van hoe je ze opvoedt zonder ze te breken. Je wilt je kind op zo’n manier opvoeden dat je hem niet onder de duim hoeft te houden, zodat hij te allen tijde de volledige zeggenschap over zichzelf heeft. Hier hangen zijn goede gedrag, zijn gezondheid en geestelijke gezondheid van af.

Kinderen zijn geen honden. Ze kunnen niet afgericht worden, zoals men honden kan africhten. Ze zijn geen dingen die men onder de duim kan houden. Ze zijn, en laten we daar niet te licht over denken, mannen en vrouwen. Een kind is geen speciaal soort dier dat zich van de mens onderscheidt. Een kind is een man of vrouw die nog niet volledig volgroeid is.

Elke wet die van toepassing is op het gedrag van mannen en vrouwen is ook van toepassing op kinderen.

Hoe zou je het vinden als ze maar aan je lopen te rukken en trekken en je maar lopen te commanderen en je ervan weerhouden om datgene te doen wat je wilde doen? Je zou je ertegen verzetten. De enige reden waarom het kind zich er “niet” tegen verzet, is omdat hij klein is. Je zou iemand half vermoorden die jou, een volwassene, zou behandelen met de opdrachten, tegenwerpingen en het gebrek aan respect waarmee het gemiddelde kind te maken krijgt. Het kind slaat niet terug omdat hij niet groot genoeg is. In plaats daarvan maakt hij je vloer modderig, onderbreekt hij je middagdutje en verstoort hij de rust in huis. Als hij gelijke rechten zou hebben, dan zou hij niet op deze “wraak” uit zijn. Deze “wraak” is bij kinderen niet meer dan normaal.

Zelfdeterminisme is die staat van zijn waarin het individu naar eigen keus wel of niet onder controle kan staan van zijn omgeving. In deze toestand heeft het individu zelfvertrouwen ten aanzien van zijn controle over het materiële universum en andere mensen.

Een kind heeft het recht op zijn zelfdeterminisme. Je zegt dat als hij er niet van weerhouden wordt om dingen om te trekken, bovenop zichzelf, of ervan weerhouden wordt om de weg op te rennen, enz. enz., dat hij zich dan zal bezeren. Wat ben jij als volwassene aan het doen om dat kind te laten wonen in kamers of een omgeving waar hij gewond kan raken? Als hij dingen breekt ligt de fout bij jou, niet bij hem.

De zachtmoedigheid en de liefde van een kind blijven alleen in stand zolang hij zijn zelfdeterminisme kan uitoefenen. Als je dat verstoort, verstoor je in zekere mate zijn leven.

Er zijn slechts twee redenen waarom het recht van een kind om zelf te mogen beslissen wordt verstoord – de kwetsbaarheid en het gevaar van zijn omgeving en jij. Want jij reageert op hem de dingen af die jou aangedaan werden, wat je daar ook over mag denken.

Je kunt het op twee manieren aanpakken. Geef het kind de ruimte in een omgeving waar hij geen kwaad kan doen, die hem niet ernstig kan verwonden en die zijn eigen ruimte en tijd niet heel erg beperkt. En door Scientology diensten kan jij je eigen aberraties (afwijkingen van rationeel denken of gedrag) kwijtraken. Dit tot het punt waarop jou tolerantie opweegt tegen het tekortschieten van het kind in hoe hij het jou naar de zin moet maken (of tot het punt dat jou tolerantie daar bovenuit stijgt).

Wanneer je een kind iets geeft, dan is het van hem. Het is niet meer van jou. Kleren, speelgoed, zijn eigen ruimte, wat aan hem gegeven is, moet uitsluitend onder zijn eigen controle staan. Dus hij scheurt zijn shirt aan flarden, maakt zijn bed kapot, breekt zijn brandweerauto in stukken. Het gaat je niets aan. Hoe zou je het vinden als iemand jou een kerstcadeau gaf en jou daarna, dag in, dag uit, zou vertellen wat je er mee moet doen en je zelfs zou straffen als je er niet zo voor had gezorgd zoals de gever had verwacht? Je zou de gever dwarsbomen en dat cadeau kapotmaken. Je weet dat je dat zou doen. Het kind helpt je zenuwen de vernieling in als je hem dat aandoet. Dat is wraak. Hij huilt. Hij treitert je. Hij breekt je spullen. Hij morst “per ongeluk” zijn melk. En hij maakt zijn bezit waaromtrent hij zo vaak tot voorzichtigheid is gemaand, opzettelijk kapot. Waarom? Omdat hij voor zijn eigen zelfdeterminisme vecht en voor zijn recht om iets te bezitten en op zijn eigen omgeving invloed te kunnen uitoefenen. Dit “bezit” is een andere manier om hem onder de duim te houden. Daarom moet hij het bezit en degene die daar zeggenschap over denkt te hebben, bevechten.

Ongetwijfeld werden sommige mensen zo slecht opgevoed dat ze denken dat controle het toppunt van de opvoeding van kinderen is. Als je je kind onder de duim wilt houden, dan moet je hem gewoonweg breken tot complete apathie en dan zal hij zo gehoorzaam zijn als elke gehypnotiseerde halvegare. Als je wilt weten hoe je hem onder de duim kunt houden, zorg dan dat je een boek over het africhten van honden krijgt, noem het kind Fikkie en leer hem eerst te “apporteren” en dan “op te zitten” en dan voor zijn eten te blaffen. Je kunt een kind op die manier africhten. Natuurlijk kun je dat. Maar je hebt zelf pech als hij uiteindelijk een bloedvergieter wordt.

Natuurlijk zal het niet zo gemakkelijk zijn. Dit is een menselijk wezen. Het zal moeilijk zijn, omdat de mens enkel en alleen koning der dieren werd omdat hij niet als soort kon worden onderworpen. Hij vervalt niet zo gemakkelijk in een gehoorzame apathie zoals honden dat doen. Mensen bezitten honden omdat mensen zelfgedetermineerd zijn en honden niet.

De reden waarom mensen kinderen met honden gingen verwarren en kinderen met dwang begonnen te trainen heeft alles van doen met het vakgebied van de psychologie. De psycholoog werkte op basis van “beginselen” zoals:

“De Mens is kwaadaardig.”

“De Mens moet worden afgericht tot sociaal dier.”

“De Mens moet zich aan zijn omgeving aanpassen.”

Aangezien deze postulaten niet waar zijn, werkt de psychologie niet. En als je ooit een wrak zag, dan is het wel het kind van een professionele psycholoog. Als je je aandacht richt op de wereld om ons heen in plaats van op boeken die iemand bedacht na het lezen van iemand anders zijn boeken, dan wordt de misvatting van deze postulaten aangetoond.

De werkelijkheid staat compleet haaks op de voorgaande overtuigingen.

De waarheid ligt in deze richting:

De Mens is in wezen goed.

Alleen door ernstige aberratie kan de mens slecht worden. Streng “africhten” drijft hem tot asociaal gedrag.

Om geestelijk gezond te blijven, moet de Mens zijn persoonlijk vermogen behouden om zijn omgeving aan zichzelf aan te passen.

Een mens is geestelijk zo gezond en zeker als hij zelfgedetermineerd is.

In de opvoeding van je kind moet je vermijden hem door “africhten” in een sociaal dier te veranderen. Je kind begint zijn leven socialer en waardiger dan jij nu bent. In relatief korte tijd stopt de behandeling die hij krijgt hem zodanig, dat hij in opstand komt. Deze opstand kan zo heftig worden dat het kind een ramp wordt om om je heen te hebben. Hij wordt rumoerig, roekeloos, zorgeloos met spullen, vies – alles in feite waar je je aan zult ergeren. Richt hem af, houd hem onder de duim en je zult zijn liefde kwijtraken. Het kind dat je geprobeerd hebt onder de duim te houden en te bezitten zul je voor altijd zijn kwijtgeraakt.

Laat een kind op schoot zitten. Hij zal daar tevreden zitten. Sla nu je armen om hem heen en dwing hem daar te zitten. Doe dit als hij zelfs niet eens probeerde weg te gaan. Hij zal zich onmiddellijk proberen los te wringen. Hij zal vechten om los te komen. Hij zal boos worden. Hij zal gaan schreeuwen. Bedenk nu, dat hij blij was voordat je probeerde hem vast te houden.

Je pogingen om dit kind in een keurslijf te duwen, af te richten en onder de duim te houden, hebben in het algemeen hetzelfde effect op hem als de poging hem op schoot te houden.

Een kind heeft voor vele facetten van zijn voortbestaan de steun van zijn ouders nodig. Maar als zij tevens de beslissingen die hij over het leven neemt ernstig belemmeren, wordt hij opgezadeld met een groot probleem dat hem veel zorgen kan baren.

Natuurlijk zal je moeilijkheden ondervinden als je kind al getraind, onder controle gehouden, heen en weer gecommandeerd is en hem niet toegestaan is eigen bezittingen te hebben. Je verandert halverwege je tactiek. Je probeert hem zijn vrijheid te geven. Hij zal zo wantrouwend staan tegenover je dat hij een heel moeilijke tijd zal hebben om zich aan te passen. De overgangsperiode zal verschrikkelijk zijn. Maar aan het eind daarvan zul je een ordelijk, goed opgevoed, sociaal kind hebben, dat attent is en, wat heel belangrijk is voor jou, dat van je houdt.

Het kind dat voortdurend in zijn gedragingen beperkt, in de gaten gehouden, aangepakt en onder de duim gehouden wordt, heeft een heel nare ongerustheid gepostuleerd. Zijn ouders zijn voortbestaansentiteiten. Zij betekenen eten, kleding, bescherming en genegenheid. Dit betekent dat het kind dichtbij hen wil zijn. Hij wil, als hun kind, natuurlijk van hen houden.

Maar aan de andere kant zijn zijn ouders anti-voortbestaansentiteiten. Zijn hele wezen en leven hangt af van zijn recht om zijn eigen beslissing te nemen ten aanzien van zijn bewegingen, zijn bezittingen en zijn lichaam. Ouders proberen dit te onderbreken vanuit de verkeerde gedachte dat een kind een idioot is die niet kan leren, tenzij hij “onder de duim wordt gehouden”. Dus moet hij een vijand van zich af vechten, tegen hem vechten, hem kwaad maken en treiteren.

Hier heb je met ongerustheid te maken. “Ik houd heel veel van ze. Ik heb ze ook nodig. Maar ze betekenen een verstoring van mijn bekwaamheid, mijn verstand, mijn potentiële leven. Wat moet ik met mijn ouders aan? Ik kan niet met hen leven. Ik kan niet zonder hen leven. O, hemel, o, hemel!” Daar zit hij voortdurend met dat probleem in zijn hoofd. Dat probleem, die ongerustheid, zal zo’n achttien jaar bij hem blijven. En het zal zijn leven half ruïneren.

Vrijheid voor het kind betekent vrijheid voor jou. De bezittingen van het kind met rust laten, betekent uiteindelijk veiligheid voor de bezittingen van het kind.

Wat een enorme wilskracht wordt er van een ouder gevraagd om niet een voortdurende stroom van aanwijzingen op een kind los te laten! Wat een verschrikking om zijn bezittingen kapot te zien gaan! Wat een ontsteltenis als je weigert over zijn tijd en ruimte te beslissen!

Maar het moet gebeuren als je een gezond, gelukkig, bedachtzaam, prachtig en intelligent kind wilt hebben!