Het recht van een kind om bij te dragen

Je hebt het recht niet om je kind het recht om bij te dragen te ontzeggen.

Een menselijk wezen voelt zich alleen bekwaam en competent zolang hem wordt toegestaan om net zo veel of meer bij te dragen als dat men aan hem heeft bijgedragen.

Een mens kan te veel bijdragen en zich veilig voelen in een omgeving. Hij voelt zich onzeker op het moment dat hij te weinig bijdraagt, d.w.z. dat hij minder geeft dan dat hij ontvangt. Als je dat niet gelooft, denk dan aan een tijd toen iedereen iets meebracht naar een feestje, alleen jij niet. Hoe voelde je je toen?

Een mens zal in opstand komen tegen iedere bron die een grotere bijdrage aan hem levert dan dat hij zelf aan die bron een bijdrage levert en zal deze bron tevens wantrouwen. 

Ouders dragen natuurlijk meer bij aan een kind dan dat het kind aan hen bijdraagt. Zodra het kind dit ziet, wordt hij ongelukkig. Hij probeert om meer bij te dragen; schiet daarin tekort, en wordt boos op de bron die bijdraagt. Hij begint een hekel aan zijn ouders te krijgen. Zij proberen deze opstand te bezweren door meer bij te dragen. Het kind wordt nog opstandiger. Het is een akelige neergaande spiraal, omdat het ermee eindigt dat het kind in apathie gaat zitten. 

Je moet het kind aan jou laten bijdragen. Je kunt hem niet bevelen om bij te dragen. Je kunt hem niet commanderen om het gras te maaien en dan denken dat dat een bijdrage is. Hij moet bedenken wat zijn bijdrage is en die dan geven. Als hij die niet zelf gekozen heeft, dan is het niet zijn eigen bijdrage, maar wordt hij alleen nog maar meer onder de duim gehouden. 

Een baby draagt bij doordat hij je probeert te laten lachen. De baby zal laten zien wat hij kan. Als hij wat ouder is, dan zal hij voor je dansen, of stokjes naar je toebrengen, of proberen om je werkbewegingen na te doen om je te helpen. Als je deze glimlachjes, deze dansjes, deze spulletjes, deze na-aperij niet aanvaardt in de geest waarin ze worden gegeven, dan ben je begonnen met afbreuk te doen aan de bijdrage van het kind. Nu zal hij ongerust beginnen te worden. Hij zal onnadenkende en vreemde dingen doen ten opzichte van je bezittingen in een poging om ze voor je te “verbeteren”. Je scheldt hem uit. En daarmee is hij er geweest.

Hier doet iets anders zijn intrede. En dat zijn gegevens. Hoe kan een kind nu weten wat hij aan jou en het gezin waarvan hij deel uitmaakt of aan zijn thuis kan bijdragen, als hij geen flauw idee heeft van de principes die hier aan het werk zijn, volgens welke dit spel wordt gespeeld?

Een gezin is een groep met het gemeenschappelijke doel om als groep voort te bestaan en vooruit te komen. Het kind aan wie niet wordt toegestaan om bij te dragen, of dat de doelen en werkbare principes van het gezinsleven niet begrijpt, is niet meer deel van het gezin. Men heeft hem laten zien dat hij geen deel uitmaakt van het gezin omdat hij niet kan bijdragen. Dus wordt hij anti-gezin – de eerste stap op weg naar asociaalgedrag. Hij morst melk, irriteert de gasten en staat bij wijze van “spelletje” buiten voor je raam te schreeuwen. Hij zal zelfs ziek worden om je werk te bezorgen. Men laat hem zien dat hij niets voorstelt doordat hem wordt getoond dat hij niet genoeg bij machte is om bij te dragen. 

Je kunt niets anders doen dan de lachjes, de dansjes en de spulletjes van de hele jonge kinderen in ontvangst te nemen. Maar zodra een kind het kan begrijpen, moet men hem uitleggen hoe het er in het gezin aan toegaat. 

Waar komt zijn zakgeld vandaan? Hoe komt het dat er eten is? Kleding? Een schoon huis? Een auto?

Vader werkt. Hij gebruikt zijn tijd, hersenen en spierkrachten hiervoor krijgt hij geld. Met het geld, als je dat aan een winkel geeft, kun je eten kopen. Een auto moet worden onderhouden omdat het geld je niet op de rug groeit. Een rustig huis en zorg voor Papa betekent dat Papa beter kan werken en dat betekent weer eten en kleren en auto’s.

Onderwijs is noodzakelijk omdat men meer verdient nadat men geleerd heeft. 

Vermaak is noodzakelijk omdat dat een reden is om hard te werken. 

Leg het hem helemaal uit. Als hij opstandig is geweest, dan zal hij daar misschien gewoon mee doorgaan. Maar uiteindelijk zal hij bijdraaien. 

Een kind heeft in de eerste plaats veiligheid nodig. Deel van die geborgenheid is begrip. Deel ervan is een gedragscode die onveranderlijk is. Wat vandaag tegen de wet is, kan morgen niet worden genegeerd.

Je kunt een kind eigenlijk lichamelijk aanpakken om je rechten te verdedigen, zolang hij bezit wat hij bezit en iets kan bijdragen aan jou en voor jou kan werken. 

Volwassenen hebben rechten. Het kind behoort dit te weten. Een kind heeft opgroeien als doel. Als een volwassene niet méér rechten heeft, waarom zou hij dan opgroeien? Wie in hemelsnaam zou tegenwoordig dan een volwassene zijn? 

Het kind heeft ten opzichte van jou een plicht. Hij moet in staat zijn om voor jou te zorgen, niet alleen denkbeeldig, maar daadwerkelijk. En je moet het geduld hebben om toe te laten dat je slordig verzorgd wordt, totdat hij, door pure ervaring, en niet door jouw aanwijzingen, leert om het beter te doen. Zorg voor het kind. Onzin! Waarschijnlijk heeft hij acute situaties beter door dan jij, jij uitgeputte volwassene. Alleen wanneer hij door aberratie bijna psychotisch is, zal een kind geneigd zijn tot ongelukken. 

Je bent gezond en je geniet van het leven omdat niemand jou bezit. Je zou niet van het leven kunnen genieten als je in de gaten werd gehouden en andermans bezit was. Je zou in opstand komen. En als je opstandig gedrag gesmoord werd, dan zou je al gauw een subversief element worden. Dat is wat je van een kind maakt, als je hem bezit, dirigeert en onder de duim houdt. 

Beste ouder, in principe is hij gezonder van geest dan jij en ziet de wereld er een stuk rooskleuriger voor hem uit. Zijn gevoel voor waarden en realiteit zijn scherper. Stomp ze niet af. Dan zal je kind opgroeien tot een prettig, fier en succesvol mens. Bezit hem, houd hem onder controle, dirigeer en wijs hem af en je zult de behandeling krijgen die je verdient – ondermijnende opstand.