Αυτή η ενότητα παρέχει διάφορες τεχνικές για έναν γονιό ή οποιονδήποτε που βοηθάει ένα παιδί να ανακάμψει από χτυπήματα, μελανιές, γρατζουνιές, φόβους και αναστατώσεις, που συνήθως είναι μέρος της διαδικασίας ενηλικίωσης.
Κυρίως, οι τεχνικές που ακολουθούν χρησιμοποιούν την
Οι δράσεις που περιγράφονται παρακάτω ανήκουν στην κατηγορία των βοηθημάτων. Ένα βοήθημα είναι μια πράξη που κάνει κάποιος για να βοηθήσει ένα άτομο να ανακουφιστεί άμεσα από ένα πρόβλημα. Αυτά τα βοηθήματα πρέπει να χρησιμοποιηθούν μαζί με το μάθημα «Βοηθήματα για Ασθένειες και Ατυχήματα», όπου η περίσταση το απαιτεί. Τα οφέλη για το παιδί και την οικογένεια, μπορεί να είναι πολύ αξιόλογα.
Τραυματισμοί κατά την Παιδική Ηλικία
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος για να βοηθήσει ένα παιδί που έχει πέσει κάτω, έχει κοπεί ή κάτι παρόμοιο. Στα μικρά παιδιά, μόνο και μόνο να τα αφήνεις να κλάψουν, αρκεί μερικές φορές. Όταν ένα παιδί έχει τραυματιστεί, οι περισσότεροι άνθρωποι, πιάνουν τον εαυτό τους να προφέρουν λέξεις συμπόνιας, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουν. Και αυτό που λένε είναι αυτό που έχουν πει ήδη χιλιάδες φορές πριν το ατύχημα του παιδιού. Αυτό όμως μπορεί να υπενθυμίσει στο παιδί, ολόκληρη αλυσίδα από ατυχήματα.
Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί πολύ περισσότερο με το να μην λένε τίποτα. Μπορεί να τους πάρει λίγο χρόνο για να μάθουν να μη μιλάνε, όταν το παιδί τους χτυπάει, δεν είναι, όμως, δύσκολο ν’ αποκτήσουν τη συνήθεια να παραμένουν σιωπηλοί. Η σιωπή δεν είναι απαραίτητο να εμποδίζει την εκδήλωση στοργής. Μπορείς να κρατήσεις το παιδί, αν το θέλει, ή να το αγκαλιάσεις με το ένα σου χέρι. Συχνά, αν δεν πεις τίποτα, το μικρό παιδί θα κλάψει γοερά για ένα δυο λεπτά και μετά θα σταματήσει ξαφνικά, θα χαμογελάσει και θα επιστρέψει τρέχοντας σ’ αυτό που έκανε. Απ’ ό,τι φαίνεται, το να του επιτρέψουμε να κλάψει αποδεσμεύει την ένταση που προκλήθηκε από το χτύπημα και, αν αυτό συμβεί, δε χρειάζεται κανένα βοήθημα. Στην πραγματικότητα, είναι συχνά πολύ δύσκολο να κάνουμε το παιδί να επιστρέψει νοερά στη στιγμή του χτυπήματος, αν έχει αποδεσμεύσει την ένταση κατ’ αυτό τον τρόπο.
«Μίλησέ Μου Γι’ Αυτό».
Αν το παιδί δε συνέλθει αυθόρμητα, αφότου κλάψει για ένα δυο λεπτά, περίμενε μέχρι να συνέλθει από την κατάσταση μειωμένης επίγνωσης, η οποία συνοδεύει ένα χτύπημα και η οποία κρατάει για λίγη ώρα. Συνήθως, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πότε ένα παιδί είναι ζαλισμένο και πότε όχι. Αν εξακολουθεί να κλαίει και αφότου του περάσει η ζαλάδα, αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή άλλα προηγούμενα χτυπήματα έχουν διεγερθεί (ενεργοποιηθεί εξαιτίας της ομοιότητας που παρουσιάζουν οι παρούσες συνθήκες με συνθήκες του παρελθόντος). Σ’ αυτή την περίπτωση, ένα βοήθημα είναι πολύτιμο. Όσον αφορά τα μεγαλύτερα παιδιά (ηλικίας πέντε ετών και άνω), ένα βοήθημα είναι συνήθως απαραίτητο
Όταν το παιδί δεν είναι πλέον ζαλισμένο από το χτύπημα, ρωτήστε το: «Τι συνέβη;» «Πώς χτύπησες; Πες μου γι' αυτό».
Μόλις αρχίσει να μιλάει γι’ αυτό, κάνε το να μιλήσει στον ενεστώτα, αν δεν το κάνει αυθόρμητα. Δοκίμασε να το κάνεις με τον ακόλουθο τρόπο:
«Να… στεκόμουν σ’ ένα μεγάλο βράχο και γλίστρησα και έπεσα και… » (κλαίει)
«Πονάει όταν στέκεσαι στο βράχο;»
«Όχι».
«Τι συμβαίνει όταν στέκεσαι στο βράχο;»
«Γλιστράω...» (κλαίει)
«Τι συμβαίνει τότε;»
«Πέφτω στο έδαφος».
«Υπάρχει γρασίδι στο έδαφος».
«Όχι, υπάρχει μόνο άμμος».
«Μίλησέ μου ξανά γι’ αυτό».
Μπορείς να βάλεις το παιδί να το επαναλάβει αρκετές φορές, ωσότου βαρεθεί ή γελάσει. Δεν υπάρχει τίποτα το δύσκολο σ’ αυτό. Αφού το παιδί δεχτεί μερικά βοηθήματα κατ’ αυτόν τον τρόπο όποτε χτυπάει θα τρέχει στο άτομο που μπορεί να του προσφέρει αυτή την ανώδυνη βοήθεια και καθησύχαση και θα ζητάει «να μιλήσει γι’ αυτό».
μια ανταλλαγή ιδεών δια μέσου του χώρου μεταξύ δύο ατόμων.