Το κύριο πρόβλημα με τα παιδιά είναι το πώς να ζούμε μαζί τους. Στο θέμα της ανατροφής των παιδιών, το πρόβλημα είναι ο ενήλικος, όχι το παιδί. Ένας καλός σταθερός ενήλικος, με αγάπη και ανεκτικότητα στην καρδιά του, είναι σχεδόν η καλύτερη θεραπεία που μπορεί να έχει ένα παιδί.

Το κύριο μέλημα στο μεγάλωμα των παιδιών είναι το πώς να τα διαπαιδαγωγήσεις χωρίς να τα δαμάσεις. Πρέπει να μεγαλώσεις το παιδί σου με τέτοιον τρόπο που να μη χρειάζεται να το ελέγχεις, προκειμένου να είναι πάντα κύριος του εαυτού του. Απ’ αυτό εξαρτάται η καλή του συμπεριφορά και η σωματική και πνευματική του υγεία.

Τα παιδιά δεν είναι σκυλιά. Δεν μπορούμε να τα εκπαιδεύσουμε με τον τρόπο που εκπαιδεύουμε τα σκυλιά. Δεν είναι αντικείμενα τα οποία μπορεί κανείς να τα ελέγχει. Είναι άντρες και γυναίκες – ας μην το παραβλέπουμε αυτό το σημείο. Το παιδί δεν ανήκει σε κάποιο ιδιαίτερο είδος , διαφορετικό από το ανθρώπινο γένος. Το παιδί είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα που δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως.

Όποιος κανόνας ισχύει για τη συμπεριφορά των αντρών και των γυναικών ισχύει και για τα παιδιά.

Πώς θα σου φαινόταν αν σε τραβολογούσαν από δω κι από κει, αν σου έδιναν εντολές κάθε λίγο και λιγάκι και αν δε σε άφηναν να κάνεις αυτό που θέλεις; Θα αγανακτούσες. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ένα παιδί «δεν» αγανακτεί είναι επειδή είναι μικρό. Εσύ σχεδόν θα σκότωνες κάποιον που θα συμπεριφερόταν έτσι σ’ εσένα, έναν ενήλικα, με την αντιφατικότητα, τις εντολές και την ασέβεια που υφίσταται ένα μέσο παιδί. Το παιδί δεν αντεπιτίθεται επειδή δεν είναι αρκετά μεγάλο. Αντί γι’ αυτό, γεμίζει με λάσπες το πάτωμα, σου χαλάει το μεσημεριανό σου ύπνο και καταστρέφει τη γαλήνη του σπιτιού. Αν είχε ίσα δικαιώματα μ’ εσένα, δε θα ζητούσε αυτή την «εκδίκηση». Αυτή η «εκδίκηση» είναι τυπική συμπεριφορά ενός παιδιού.

Αυτοβουλία Η αυτοβουλία είναι εκείνη η κατάσταση ύπαρξης όπου το άτομο μπορεί ή δεν μπορεί να ελεγχθεί από το περιβάλλον του σύμφωνα με τη δική του επιλογή. Σ’ αυτή την κατάσταση το άτομο έχει αυτοπεποίθηση σχετικά με το να ελέγχει το υλικό σύμπαν και άλλους ανθρώπους.

Το παιδί έχει δικαίωμα αυτοβουλίας. Λες ότι, αν δεν το συγκρατήσεις ώστε να μη ρίξει πράγματα στο κεφάλι του, να μη βγει στο δρόμο τρέχοντας κ.λπ., κ.λπ., θα χτυπήσει. Τι κάνεις εσύ ως ενήλικος ώστε αυτό το παιδί να ζει σ’ ένα σπίτι ή σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο μπορεί να χτυπήσει; Το σφάλμα είναι δικό σου, και όχι δικό του, αν σπάει πράγματα.

Η γλυκύτητα και η αγάπη ενός παιδιού διατηρούνται μόνο εφόσον μπορεί να ασκεί τη δική του αυτοβουλία. Αν την εμποδίσεις, εμποδίζεις και τη ζωή του σε κάποιο βαθμό.

Υπάρχουν μόνο δύο λόγοι για τους οποίους περιορίζεται το δικαίωμα του παιδιού να αποφασίζει από μόνο του: το γεγονός ότι το περιβάλλον του είναι εύθραυστο και επικίνδυνο, κι εσύ. Βλέπεις, του κάνεις τα ίδια που έκαναν και σ’ εσένα όταν ήσουν παιδί, άσχετα με το τι νομίζεις.

Υπάρχουν δύο πορείες που μπορείς ν’ ακολουθήσεις. Να δώσεις στο παιδί ελευθερία κινήσεων σ’ ένα περιβάλλον που δεν μπορεί να το καταστρέψει, το οποίο να μην μπορεί να πληγώσει άσχημα το παιδί ούτε να περιορίζει σημαντικά το χώρο και το χρόνο του. Και με τις υπηρεσίες της Σαηεντολογίας , μπορείς να ξεφορτωθείς τις δικές σου παρεκκλίσεις (αποκλίσεις από την ορθολογική σκέψη ή συμπεριφορά), σε σημείο που η ανεκτικότητά σου να είναι ίση ή να ξεπερνάει την έλλειψη εκπαίδευσης του παιδιού στο πώς να σε ευχαριστεί.

Όταν δίνεις κάτι σ’ ένα παιδί, είναι δικό του. Δεν είναι πια δικό σου. Ρούχα, παιχνίδια, κάποιο δωμάτιο, ό,τι του έχεις δώσει, πρέπει να παραμείνει κάτω από τον αποκλειστικό του έλεγχο. Έτσι, αν σκίσει το πουκάμισό του, αν διαλύσει το κρεβάτι του, αν σπάσει το φορτηγάκι του, δεν είναι δική σου δουλειά.Πώς θα σου φαινόταν αν σου έδινε κάποιος ένα χριστουγεννιάτικο δώρο, και μετά σου έλεγε κάθε μέρα από κει κι ύστερα τι θα έπρεπε να το κάνεις, και μάλιστα σε τιμωρούσε αν δεν κατάφερνες να το φροντίσεις έτσι όπως εκείνος που σου το δώρισε πίστευε ότι ήταν σωστό; Θα έσπαγες τα μούτρα αυτού του δωρητή και θα κατέστρεφες το δώρο. Ξέρεις ότι αυτό θα έκανες. Το παιδί σού σπάει τα νεύρα όταν του κάνεις κάτι τέτοιο. Πρόκειται για εκδίκηση. Κλαίει. Σε βασανίζει. Χαλάει τα πράγματά σου. Χύνει το γάλα του «από απροσεξία». Και σπάει επίτηδες το απόκτημα για το οποίο τόσο συχνά το συμβούλευες να προσέχει. Γιατί; Αγωνίζεται για τη δική του αυτοβουλία, το δικό του δικαίωμα να κατέχει και να κάνει την παρουσία του αισθητή στο περιβάλλον. Αυτό το «απόκτημα» είναι άλλη μια οδός μέσω της οποίας μπορούν να το ελέγχουν. Έτσι, πρέπει να πολεμήσει το απόκτημα και αυτόν που το ελέγχει.

Αναμφίβολα, μερικοί άνθρωποι ανατράφηκαν τόσο άσχημα, που νομίζουν πως ο έλεγχος είναι το αποκορύφωμα στην ανατροφή των παιδιών. Αν θέλεις να ελέγξεις το παιδί σου, τσάκισέ το μέχρι να φτάσει σε πλήρη απάθεια και θα γίνει τόσο υπάκουο όσο και κάθε υπνωτισμένος βλάκας. Αν θέλεις να μάθεις πώς να το ελέγξεις, αγόρασε ένα βιβλίο για εκπαίδευση σκύλων, ονόμασε το παιδί Αζόρ και δίδαξέ το πρώτα να σου «φέρνει» πράγματα, έπειτα να «στέκεται σούζα» και μετά να γαβγίζει για την τροφή του. Μπορείς να εκπαιδεύσεις ένα παιδί μ’ αυτό τον τρόπο. Σίγουρα μπορείς. Θα ευθύνεσαι εσύ όμως για την κακή σου τύχη αν καταλήξει να γίνει πολεμοχαρές. (άτομο που προκαλεί αιματοχυσία).

Φυσικά, θα περάσεις δύσκολες στιγμές. Είναι ένα ανθρώπινο ον. Τα πράγματα θα είναι ζόρικα επειδή ο άνθρωπος έγινε βασιλιάς των ζώων μόνο επειδή δεν μπορούσε –ως είδος– να ηττηθεί.. Δεν πέφτει εύκολα σε κατάσταση απαθούς υποταγής όπως κάνουν τα σκυλιά. Οι άνθρωποι είναι κύριοι των σκυλιών επειδή οι άνθρωποι είναι αυτόβουλοι ενώ τα σκυλιά όχι.

Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι άρχισαν να συγχέουν τα παιδιά με τα σκυλιά και άρχισαν να τα διαπαιδαγωγούν χρησιμοποιώντας βία εντοπίζεται στο πεδίο της ψυχολογίας. Οι ψυχολόγοι εργάζονται πάνω σε «αρχές», όπως:

«O Άνθρωπος είναι κακός».

«Ο Άνθρωπος πρέπει να εκπαιδευτεί ώστε να γίνει κοινωνικό ζώο».

«Ο Άνθρωπος πρέπει να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του».

Μια κι αυτές οι παραδοχές δεν αληθεύουν, η ψυχολογία δεν έχει αποτελέσματα. Αν έχεις δει ποτέ κάποιον εντελώς ράκος, αυτό θα είναι το παιδί ενός επαγγελματία ψυχολόγου. Αν δώσουμε προσοχή στον κόσμο γύρω μας, αντί στα συγγράμματα κάποιου ο οποίος τα έγραψε βασιζόμενος στα συγγράμματα κάποιου άλλου, θα δούμε το λανθασμένο αυτών των παραδοχών.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη με τις προηγούμενες πεποιθήσεις.

Η αλήθεια βρίσκεται στην εξής κατεύθυνση:

Ο Άνθρωπος είναι βασικά καλός.

Μόνο ως αποτέλεσμα σοβαρής παρέκκλισης μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κακός. Η αυστηρή εκπαίδευση τον οδηγεί σε αντικοινωνικότητα.

Ο Άνθρωπος, προκειμένου να παραμείνει πνευματικά υγιής, πρέπει να διατηρεί την προσωπική του ικανότητα να προσαρμόζει το περιβάλλον του σ’ αυτόν.

Ένας άνθρωπος είναι πνευματικά υγιής και ασφαλής στο βαθμό που είναι αυτόβουλος.

Κατά το μεγάλωμα του παιδιού σου πρέπει να αποφύγεις να το «εκπαιδεύσεις» ώστε να γίνει κοινωνικό ζώο. Αρχικά, το παιδί σου είναι πιο κοινωνικό, πιο αξιοπρεπές από σένα. Σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, η μεταχείριση που δέχεται το περιορίζει σε τέτοιο βαθμό, που επαναστατεί. Αυτή η επανάσταση μπορεί να δυναμώσει, μέχρι που γίνεται καπετάν φασαρίας για τους γύρω του. Θα κάνει θόρυβο, δε θα νοιάζεται για τους άλλους, δε θα προσέχει τα υπάρχοντα τα δικά του και των άλλων, θα είναι βρόμικο – με λίγα λόγια θα κάνει οτιδήποτε θα σ’ ενοχλούσε. Αν το εκπαιδεύσεις, αν το ελέγξεις, θα χάσεις την αγάπη του. Έχεις χάσει για πάντα το παιδί που προσπαθείς να ελέγχεις και να διαφεντεύεις.

Επίτρεψε σ’ ένα παιδί να καθίσει στα γόνατά σου. Θα καθίσει εκεί ευχαριστημένο. Τώρα βάλε τα χέρια σου γύρω του και εξανάγκασέ το να καθίσει εκεί. Κάν’ το αυτό, έστω κι ας μην έχει καν προσπαθήσει να φύγει. Αμέσως θα αρχίσει να στριφογυρίζει για να ελευθερωθεί. Θα παλέψει για να φύγει μακριά σου. Θα θυμώσει. Θα κλάψει. Για θυμήσου τώρα: ήταν ευτυχισμένο πριν αρχίσεις να το κρατάς.

Γενικά, οι προσπάθειές σου να βάλεις σε καλούπι, να εκπαιδεύσεις, να ελέγξεις ένα παιδί το κάνουν ν’ αντιδρά ακριβώς σαν να προσπαθείς να το κρατήσεις στα γόνατά σου.

Το παιδί χρειάζεται την υποστήριξη των γονέων του για πολλές πλευρές της επιβίωσής του. Αλλά αν επεμβαίνουν αυστηρά στις αποφάσεις της ζωής του του προκαλούν τεράστιο πρόβλημα το οποίο μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ανησυχία.

Αν έχεις ήδη εκπαιδεύσει το παιδί σου, αν το έχεις ελέγξει, του έχεις δώσει εντολές και του έχεις αρνηθεί τα δικά του πράγματα, θα συναντήσεις, φυσικά, δυσκολίες. Στα μισά του δρόμου αλλάζεις τακτική. Προσπαθείς να του δώσεις την ελευθερία του. Σε υποπτεύεται σε τέτοιο βαθμό, που θα δεινοπαθήσει στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί. Η μεταβατική περίοδος θα είναι φριχτή. Αλλά στο τέλος θα έχεις ένα τακτικό, σωστά διαπαιδαγωγημένο, κοινωνικό παιδί, που θα σε σκέφτεται και –κάτι που είναι πολύ σημαντικό για σένα– θα σε αγαπάει.

Το παιδί που είναι υπό περιορισμό, που το χειραγωγείς, το κουμαντάρεις, το ελέγχεις, αποκτά μια πολύ μεγάλη ανησυχία. Οι γονείς του αποτελούν οντότητες επιβίωσης. Παρέχουν φαγητό, ρούχα, στέγη, τρυφερότητα. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να είναι κοντά τους. Είναι φυσικό, θέλει να τους αγαπάει, μια και είναι το παιδί τους.

Από την άλλη μεριά, όμως, οι γονείς του είναι οντότητες μη επιβίωσης. Ολόκληρη η ύπαρξη και η ζωή του εξαρτώνται από το δικαίωμά του να εξασκεί τις δικές του αποφάσεις σχετικά με τις κινήσεις του, τα πράγματά του και το σώμα του.Οι γονείς προσπαθούν να το εμποδίσουν αυτό λόγω της λανθασμένης ιδέας ότι το παιδί είναι ένας ηλίθιος που δεν πρόκειται να μάθει, εκτός κι αν «ελεγχθεί». Κι έτσι, χρειάζεται ν’  αποφύγει, να πολεμήσει, να ενοχλήσει και να βασανίσει έναν εχθρό.

Ιδού η ανησυχία: «Τους αγαπώ πολύ. Και τους χρειάζομαι. Αλλά αποτελούν εμπόδιο στις ικανότητές μου, στη σκέψη μου, στη ζωή που θα μπορούσα να έχω. Τι θα κάνω με τους γονείς μου; Δεν μπορώ να ζήσω μαζί τους. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτούς. Αχ, Θεέ μου, Θεέ μου!». Κάθεται, λοιπόν, γυροφέρνοντας αυτό το πρόβλημα στο μυαλό του. Αυτό το πρόβλημα, αυτή η ανησυχία θα το ακολουθεί, λίγο πολύ, επί δεκαοκτώ χρόνια. Και θα συντρίψει σχεδόν τη ζωή του.

Ελευθερία για το παιδί σημαίνει ελευθερία για σένα. Το να εγκαταλείψεις τα πράγματα του παιδιού στη μοίρα τους, σημαίνει τελικά ασφάλεια για τα πράγματα του παιδιού.

Τι τρομερή δύναμη θέλησης χρειάζεται να διαθέτει ένας γονιός για να μη δίνει ακατάπαυστα οδηγίες στο παιδί! Πόση αγωνία έχει όταν βλέπει τα πράγματα του παιδιού να καταστρέφονται! Τι αναστάτωση του προκαλεί το να μην κανονίζει το χρόνο και το χώρο του παιδιού!

Όμως πρέπει να γίνει, αν θέλεις ένα υγιές, ευτυχισμένο, προσεκτικό, όμορφο και έξυπνο παιδί!