Η βέλτιστη λύση στη ζωή λαμβάνει υπόψη τη μέγιστη επιβίωση όλων αυτών που σχετίζονται με το πρόβλημα.
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να καταστρέψει. Τα πράγματα είναι έτσι που, αν δεν υπήρχε η καταστροφή ως μια από τις μεθόδους λειτουργίας της ύπαρξης, θα ήμασταν σε πολύ κακή κατάσταση. Συνειδητοποιείτε ότι κάθε φτέρη που άρχισε ν’ αναπτύσσεται κατά τα προϊστορικά χρόνια θα συνέχιζε ν’ αναπτύσσεται μέχρι σήμερα, μαζί με κάθε άλλο δέντρο που είχε φυτρώσει από τότε; Και θα είχαμε ζωντανά, αναπτυσσόμενα δέντρα σ’ ολόκληρη τη γη, μέχρι που θα καταλήγαμε να περπατάμε ίσως γύρω στα τρακόσια μέτρα πάνω από το έδαφος. Ο θάνατος και η καταστροφή πρέπει να επέμβουν εδώ και να καθαρίσουν το δρόμο για την πρόοδο και τη βελτίωση. Και η καταστροφή, όταν χρησιμοποιείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι άκρως θεμιτή.
Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να χτίσουμε μια πολυκατοικία χωρίς να κατεδαφίσουμε το οίκημα που στεκόταν εκεί πιο πριν. Ας πούμε ότι έρχεται κάποια και λέει: «Α, αυτό είναι πολύ άσχημο· καταστρέφεις κάτι. Καταστρέφεις ένα παλιό μνημείο».
«Κυρία μου, προσπαθούμε να χτίσουμε μια πολυκατοικία εδώ».
«Ναι, αυτό όμως είναι ένα γνωστό παλιό μνημείο».
«Κυρία μου, αυτό το πράγμα είναι έτοιμο να σωριαστεί στο δρόμο».
«Μα όμως είναι πολύ άσχημο να καταστρέφεις πράγματα».
Αυτό είναι μεγάλη παρέκλιση (δεν στηρίζεται σε λογικό τρόπο σκέψης, παρεκκλίνει από τη λογική σκέψη ή τη συμπεριφορά) επειδή πρέπει να καταστρέφεις κάτι που και που. Σκεφτείτε απλώς τι θα συνέβαινε αν, για παράδειγμα, κάθε χαρτί που σας είχαν δώσει στη διάρκεια της ζωής σας βρισκόταν ακόμη στην κατοχή σας και μετά έπρεπε να μετακομίσετε. Κι επειδή ήταν πολύ κακό να καταστρέφετε πράγματα, έπρεπε να συνεχίσετε να τα κουβαλάτε όλα αυτά μαζί σας από δω κι από κεί. Βλέπετε πόσο γελοίο θα καταντούσε!
Υπάρχει μια πραγματική εξίσωση που έχει να κάνει με αυτό: δεν πρέπει κανείς να καταστρέφει πέρα απ’ όσο χρειάζεται για να οικοδομήσει, να δημιουργήσει κάτι.
Αν αρχίσει κανείς να καταστρέφει πέρα απ’ όσο χρειάζεται για να δημιουργήσει κάτι, θα βρεθεί εσπευσμένα σε πολύ άσχημη κατάσταση. Βρίσκεται κανείς στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ναζιστική Γερμανία. Κατέστρεφαν τα πάντα – έλεγαν: «Τώρα, η Αυστρία, τώρα η Τσεχοσλοβακία, τώρα ας διαλύσουμε το Στάλινγκραντ». Έτσι και έκαναν και το Στάλινγκραντ έγινε μαλλιά κουβάρια. Το ίδιο έγινε και η Γερμανία.
Υπάρχει ένα παλιό αυταπόδεικτο ρητό που λέει, «Μη ρωτάς για ποιον χτυπά η καµπάνα, χτυπάει για σένα». Δεν υπάρχει πιο μεγάλη αλήθεια απ’ αυτήν. Πολλοί άνθρωποι αρχίζουν να ατενίζουν αυτή την αλήθεια και αποκτούν προκαταλήψεις γύρω από αυτήν. Λένε: «Δεν τολμώ να βλάψω κανέναν γιατί τότε κάπου θα πάθω και εγώ κακό». Αυτό δεν αληθεύει υποχρεωτικά. Αλλά, στη συνολική εξίσωση της ζωής και της ύπαρξης, η εσκεμμένη καταστροφή κάποιου πράγματος μπορεί να διαταράξει την επιβίωση των άλλων οντοτήτων στην περιοχή του. Μπορεί να διαταράξει και να θέσει εκτός ισορροπίας πράγματα σε σημείο που, για παράδειγμα, να μην έχουμε πλέον αποδημητικά περιστέρια. Κανείς δεν έκατσε να σκεφτεί, εκατό χρόνια πριν, ότι κάποια ωραία πρωία δε θα υπήρχε κανένα τέτοιο περιστέρι. Προφανώς, υπήρχαν όλων των ειδών απ'αυτά παντού στον ουρανό. Έτσι, ο άνθρωπος χρειάστηκε να ξεκινήσει ένα γιγάντιο πρόγραμμα προστασίας άγριων ζώων και φυτών για να αποκαταστήσει τη χλωρίδα και την πανίδα που εξαφάνισαν οι παππούδες του. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό, ο άνθρωπος το κάνει αυτό από ένστικτο.
Τα δυναμικά σημαίνουν, απλά: πόσες μορφές επιβίωσης υπάρχουν; Πώς επιβιώνει ένα άτομο; Μπορείς να πεις ότι το άτομο επιβιώνει αποκλειστικά για τον εαυτό του και συνεργάζεται μόνο από εγωισμό. Αλλά μπορείς επίσης να πεις ότι επιβιώνει μόνο για τις μελλοντικές γενεές και να το αποδείξεις κατ' αυτόν τον τρόπο ωραιότατα. Μπορείς πάλι να πεις, όπως έκαναν στη Ρωσία, ότι το άτομο επιβιώνει μόνο χάριν του κράτους, και ότι είναι απλώς κομμάτι μιας κοινωνίας μυρμηγκιών, ένας κολεκτιβιστής, κάποιος που ζει σε ένα σύστημα όπου η κάθε περιουσία κατέχεται ή ελέγχεται από το κράτος. Και συνεχίζει έτσι το πράγμα, το ένα δυναμικό μετά το άλλο. Μπορείς να πάρεις αυτούς τους τρόπους με τους οποίους επιβιώνει το άτομο, και να θεωρήσεις τον καθένα τους σαν τον μοναδικό τρόπο. Αλλά, όταν υποβάλλεις αυτό το συλλογισμό σε δοκιμασία, ανακαλύπτεις ότι χρειάζεσαι όλα τα δυναμικά.
Ο αριθμός των δυναμικών ισοδυναμεί απλώς με τον αριθμό των πεδίων ή οντοτήτων με τις οποίες πρέπει να είναι σε συνεργασία ο άνθρωπος για να είναι επιτυχής.
Λύσεις που βλάπτουν ένα δυναμικό προς όφελος ενός άλλου καταλήγουν σε χάος. Όμως, είναι σχεδόν εφικτό να πραγματοποιηθούν οι βέλτιστες λύσεις, και η ανθρώπινη σκέψη, στο υψηλότερό της επίπεδο, το μόνο που επιδιώκει είναι να φέρει τη μέγιστη τάξη και το λιγότερο χάος.
Όταν ένα άτομο βρίσκεται σε έναν χαμηλό τόνο συναισθήματος, θα δώσει βαρύτητα σε ένα ή δύο δυναμικά σε βάρος των υπολοίπων, κι έτσι ζει μια πολύ ακατάστατη ζωή και δημιουργεί πολύ σύγχυση στους άλλους γύρω του.
Ο στρατιώτης που χαραμίζει τη ζωή του στη μάχη λειτουργεί στο Τρίτο Δυναμικό (το λόχο του, την πατρίδα του) εις βάρος του Πρώτου Δυναμικού του, του Τέταρτου και όλων των υπολοίπων. Ο θρήσκος, αφοσιωμένος στην πίστη του, μπορεί να ζει για το Όγδοο, το Έβδομο, το Πέμπτο και το Τέταρτο Δυναμικό εις βάρος του Πρώτου και του Έκτου. Ο «εγωιστής» μπορεί να ζει μόνο για το Πρώτο Δυναμικό, πράγμα που αποτελεί μια πολύ χαοτική προσπάθεια.
Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα κακό στο να δίνεται κακή έμφαση σε αυτά τα δυναμικά, αρκεί αυτή η έμφαση να μην αρχίζει να τα θέτει γενικότερα σε μεγάλο κίνδυνο, όπως στην περίπτωση του Χίτλερ ή του Τζέγκινς Χαν ή της χρήσης της σχάσης του ατόμου για καταστροφικούς σκοπούς. Τότε ολόκληρη η Ανθρωπότητα αρχίζει να επιτίθεται ενάντια στους καταστροφείς.
Το σύνολο της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ είναι ένα δυναμικό, το μοναδικό δυναμικό. Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ όμως αναλύεται σε αυτά τα οκτώ.
Οι δυνατότητες και τα μειονεκτήματα των ατόμων μπορούν να γίνουν κατανοητά αν εξετάσει κανείς τη συμμετοχή τους στα διάφορα δυναμικά.
Η Εξίσωση της Βέλτιστης Λύσης θα εκφραζόταν ως εξής: ένα πρόβλημα έχει επιλυθεί καλά όταν η λύση προβλέπει το μεγαλύτερο καλό για το μεγαλύτερο αριθμό δυναμικών. Δηλαδή, κάθε λύση, τροποποιούμενη από το διαθέσιμο χρόνο για να μπει σ’ εφαρμογή, θα πρέπει να είναι δημιουργική ή εποικοδομητική για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό δυναμικών. Η βέλτιστη λύση για κάθε πρόβλημα θα ήταν μια λύση που θα πετύχαινε το μέγιστο όφελος σε όλα τα δυναμικά.
Επιτυγχάνεται μέσω της εφαρμογής αυτών των αρχών από τον ίδιο και βοηθώντας άλλους να τις καταλάβουν και να τις εφαρμόσουν, έτσι ώστε ένα άτομο να μπορεί να πετύχει ένα υψηλότερο επίπεδο επιβίωσης για τον ίδιο, για αυτούς με τους οποίους σχετίζεται και τελικά και για ολόκληρη τη ζωή.